Oei wat is het spannend om dat te schrijven. Het woord God.

Op het moment dat ik dit typ voel ik een beweging in mezelf van wegkruipen, van verdedigen, van eromheen praten. Want praten over God ben ik niet gewend. Zijn de meeste van mijn vrienden, kennissen en collega’s ook niet van mij gewend. En toch is dit wat ik ga doen. Praten over mijn zoektocht naar God.

Ik ben opgegroeid in een harmonieuze omgeving. Ik maakte al vanaf mijn eerste ademhaling deel uit van een relatief kleine, religieuze gemeenschap. We spraken daar over Apostel, priesters, broeders, zusters. We gingen 2 keer per week naar de dienst, zoals we dat noemden. We lazen af en toe in de Bijbel, als een mooi boek met zinvolle en inspirerende verhalen. Traditionele religieuze gebruiken maakten deel uit van onze samenkomsten. Het was een fijne jeugd, waarin ik me veilig voelde en waarin verantwoordelijkheid, trouw, liefde en toewijding centraal stonden.

Ondanks dat ons geloof was gebouwd op het fundament van een oude christelijk-apostolische traditie miste er één ding. God. Onze focus was horizontaal gericht, op het bouwen van een mooie samenleving, samen met je medemens. God nam weinig tot geen plaats in. Als we spraken over God dan moest daar altijd een uitleg bij en vertelde ik vooral wat ik NIET geloofde. “Ik geloof niet dat God een man in de hemel is”. Ik beschreef God als de naam voor de kracht die het leven heeft gegeven. Heel plausibel, maar het voelde altijd heel ongemakkelijk. Want waar geloofde ik nu eigenlijk in? Ik had een min of meer logische uitleg voor mijn godsbeleving. Een soort theorie. Maar ik had geen levende relatie met God. En eigenlijk miste ik die ook helemaal niet.

Ik had ambivalente gevoelens ten opzichte van mensen die wel met volle overtuiging konden vertellen over hun geloof, hun God. Enerzijds vond ik het erg zweverig, anderzijds was ik er jaloers op. Een helder gevoel, een zeker weten bij God is wel zo duidelijk. Daarnaast voelde ik veel afkeer van de traditionele kerkstructuren. De schandalen, het machtsmisbruik, de verheerlijking van Jezus aan het kruis. Als God bestond had hij/zij de zaken op aarde en in de kerken wel eens wat beter mogen organiseren.

Kortom. Verwarring.

Op mijn 28e heb ik uiteindelijk mijn oorspronkelijke geloofsgemeenschap verlaten. Ik voelde me er niet meer thuis. Ik miste iets.

Ik verlangde naar meer diepgang, meer verbinding met gelijkgestemden, meer verbinding met het wonder. Er volgde een periode van 20 jaar waarin ik vele uithoeken van het leven van nabij heb meegemaakt. Oneindig veel boeken gelezen, trainingen gedaan, levenservaringen opgedaan. Met als doel: meer inzicht in mezelf, zingeving. Vervulling. God maakte daar nog steeds niet echt deel van uit, al kwam hij wel af en toe langs in een boek of levensverhaal.

En toen, ergens de laatste jaren begon God langs te komen in mijn leven. En begon ik me gebeurtenissen te herinneren waarvan ik kon voelen dat er een grotere kracht aan het werk was dan mijn ‘ik’ en mijn persoonlijke wil.

Herinneringen aan wonderen

Ik herinnerde me de geboorte van mijn twee prachtige dochters, de oervorm van schepping en levenskracht.

Ik herinnerde me dat ik soms in gesprekken dingen zei die ik niet van te voren had bedacht, maar die me op dat moment letterlijk ‘invielen’ en die precies het juiste op het juiste moment waren. Alsof mij iets werd ingefluisterd.

Ik herinnerde me dat ik er als ondernemer een aantal keren heel moeilijk voor stond en dat elke keer (elke keer ja!) er precies op tijd een opdracht of een betaling kwam. Alsof er iets of iemand was die voor mij zorgde.

Ik herinnerde me al die keren dat het in mijn privéleven spannend was maar ik toch een diep gevoel van rust kon voelen. Ergens wist en voelde ik dat ik werd gedragen.

Ik herinnerde mij hoeveel bijzondere samenlopen van omstandigheden er in mijn leven waren geweest, waarin er precies op het juiste moment een prachtige ontmoeting plaatsvond die grote zegeningen of ondersteuning of troost bracht.

Toen ik dit begon te zien realiseerde ik me dat dit alles niet ‘zomaar’ kon zijn. Geen toevalligheden. Dat kan één keer, of twee keer maar niet al die keren, al die prachtige momenten. Ik realiseerde me dat hier de hand van iets groters aan het werk was. Een grotere intelligentie. God misschien wel?

Ik werd nieuwsgierig en ging beter opletten. Ik werd alert op momenten van bijzondere ontmoetingen, momenten van diepe rust, momenten van wonderlijke gebeurtenissen. Ik werd hongerig. Er kwamen boeken op mijn pad die gingen over het ervaren van wonderen. Ik leerde over de kracht van bidden. Ik zag mensen geheeld worden. Ik begon zelf voor het eerst in 35 jaar weer te bidden.

En kwam zo tot nieuwe ervaringen.

Tijdens het werken met onze retraitegasten hebben mijn partner en ik de meest krachtige en prachtige ervaringen. Elke gast verblijft een aantal dagen bij ons, om antwoord te vinden op diepe levensvragen. De eerste retraites waren mooi en diepgaand, maar vanaf het moment dat we besloten om die grote Universele Kracht te betrekken bij onze retraites zien we wonderen gebeuren.

Aan het begin van de dag stemmen we ons samen af en stellen ons bewust open voor leiding en inzicht, opdat precies dat mag gebeuren wat nodig is voor onze gast. Ik ervaar dat er door die afstemming een kracht door ons heen werkzaam is. Hoewel het onze handen en onze monden zijn die ‘aan het werk zijn’, doen wij niet zelf. We staan ‘slechts’ ten dienste van het proces van inspiratie en heling.

Deze ervaringen zijn zo indringend dat ik niet meer heen kan om de aanwezigheid van deze onmetelijke intelligente kracht in mijn leven. Wat overblijft is de schuchterheid bij het gebruiken van het woord God. Want dat is en blijft een beladen woord. Moet ik dan toch uitwijken naar meer geaccepteerde woorden zoals: Kosmische Intelligentie, het Universum, Tao, Spirit?

Nee. Dat voelt niet goed.

Ik ga het maar gewoon doen. Het beestje bij de naam noemen die wij vanuit onze eeuwenoude traditie hebben meegekregen.

God.

Mijn relatie met hem staat nog in de kinderschoenen en voelt tegelijkertijd oneindig vertrouwd. Kan ik al met zekerheid zeggen wie of wat God is? Nee, eigenlijk niet. Heeft God een vorm, een gestalte een woonplaats?

Ik weet het niet. Toch weet ik ook veel wel! Want …

God is licht, is liefde, is genezing en kracht.

God is leven.

Zuiverheid. Waarheid. Verbinding.

Dit zijn de waarden waarop ik me wil richten in dit leven.

Dit is waar het om draait. Alles.

 

Spannend? Ja nog steeds!